We zijn nu bijna een jaar verder sinds de lockdown haar intrede deed. We hebben allemaal geleerd om afstand te nemen, maar de afstand tot een eetstoornis lijkt alsmaar kleiner te worden. Want als de verbinding tussen jou en het ‘normale’ leven wegvalt, wie vangt je dan op? Juist ja.. de enige vriendin die je kent; Anorexia.
Opgesloten met je ziekte
Mijn angst was groot. Ik was bang voor een terugval. Werk, collega’s, sportschool, vrienden en familie, ze helpen mij om met twee benen in het hier en nu te staan. Wat nou als dat wegvalt? Blijf ik alleen over met mijn ziekte? Dan heeft de eetstoornis alle ruimte om in mijn koppie rond te gaan malen. Zou ik wel sterk genoeg zijn? Ik was bang en zocht houvast. Houvast in het maken van afspraken met mezelf. Want als ik ergens goed in ben, dan is het wel streng zijn voor mezelf. En dat kan ook in je voordeel werken… Ik maakte schema’s over hoeveel ik mocht sporten (en vooral wanneer niet), wat ik moest eten en luisterde naar mijn gevoel voor wat ik nodig had. En sprak dit ook uit, zodat ik hierin gehoord werd.
Nu zijn we bijna een jaar verder en het is me gelukt; I locked down the anorexia!
Waarom de angst?
Je zult begrijpen dat de berichten over de stijging van mensen met een eetstoornis door Corona mij niet verbaasde. De kans op een terugval is groot. En het kan ook net die ene trigger zijn. Angsten nemen toe. Je bent op zoek naar grip en controle en vindt dit in het eten. Je verliest de binding met de wereld en de mensen om je heen en glijd af naar de donkere wereld van de ziekte. Kom daar nog maar eens uit. Dat vraagt moed, steun en de structuren van het normale leven. Het hier en nu in plaats van een eenzame en angstige lockdown waarbij je alleen gelaten wordt met de ziekte. Hoe kun je deze dan nog verslaan? Dat was mijn angst en daarin ben ik niet de enige.