Als er twee dingen niet samengaan, dan is dat wel een eetstoornis en gepushed worden. Voor een buitenstaander is dit lastig te begrijpen. Maar als je gedwongen wordt om stappen te zetten, verlies je de controle. Niet alleen over je lichaam, maar ook over je geest. Je verweert je met de enige bescherming die je hebt; de anorexia. De muur om je heen wordt hierdoor alsmaar hoger. Je bent onbereikbaar. In plaats van vooruit, ga je achteruit. Voor je dierbaren om je heen is dit heel lastig. Ze zien je wegglijden en zijn machteloos. Hoe meer ze je willen helpen, hoe meer ze je verliezen.
De tijd tikt door
Anderen kunnen je niet dwingen, je moet de kracht uit jezelf halen. Elke dag de energie vinden om te vechten. Het lijkt een eindeloze strijd die geen moment rust kent. Je bent niet alleen in gevecht met de anorexia maar ook met de tijd. Want is het tempo waarin jij deze strijd aankan wel snel genoeg? Of je het nu wilt of niet, de tijd zal je pushen. Je kunt het niet manipuleren of er tegen in verzet gaat. Elke dag dat je te weinig eet, lever je in op je lichaam. Dit hou je een tijd vol, maar niet eeuwig. En ook al zet je stappen, dit zal in het begin waarschijnlijk nog te weinig zijn. Je moet je grootste angst overwinnen; aankomen. Letterlijk weer vormgeven aan je lichaam én leven.
Het leveren van deze strijd, dag in dag uit, is zwaar. Het fijnste moment van de dag vond ik het moment dat ik eindelijk naar bed kon, slapen.. Dan was de dag voorbij en hoefde ik voor even niet meer te vechten. Eindelijk rust. Totdat de wekker ging en je wist dat je de hele dag nog moest.
Eindelijk rust
Toen ik de strijd aanging, had ik mezelf een jaar de tijd gegeven. Dan moest het over zijn vond ik. Zou alles zo zijn alsof het nooit gebeurt was. Maar daar was meer dan een jaar voor nodig. En het zal ook altijd onderdeel van mij zijn. Het heeft me gevormd tot wie ik ben. Misschien dat ik zonder de ziekte nu ‘anders’ zou zijn, maar misschien ook niet. Dat zal ik nooit weten. Wel weet ik dat als de grootste strijd geleverd is, er nog altijd worstelingen over blijven. Elke keer een andere ‘angst’ die op plopt. Een glas wijn op het terras, het koekje bij de koffie, een spontane lunch… Maar je leert ze kennen en weet ze telkens makkelijker te overwinnen. En uiteindelijk zal het de strijd niet meer met je aangaan. Zijn het slechts gedachten die op ploppen. Dan heb je rust…