Als bijna niemand van jou en je anorexia weet, dan krijg je ook goed mee hoe mensen hierover denken. Het zou niet de eerste keer zijn dat ik iemand oneerbiedig over anorexia hoor praten. Het is dan ook de angst voor de reacties en de schaamte dat je het niet durft te vertellen. Je wilt niet dat mensen je niet meer zien zoals je bent als persoon, maar als ‘diegene die zichzelf uithongert’.
Google en anorexia
Als je google vraagt wat anorexia is, dan krijg je de volgende omschrijving:
“Anorexia nervosa is een eetstoornis. Mensen met anorexia hongeren zichzelf uit, uit angst om aan te komen. Ongeveer 6% van de anorexia nervosa patiënten sterft tenslotte aan ondervoeding of zelfmoord.”
Als ik dat lees, dan lopen de rillingen over mijn rug. Het is niet dat je niet wilt eten, je kunt het gewoon echt niet meer. De anorexia neemt jouw gezonde denken en doen over. Overleven is een harde strijd, die 6% van de mensen niet overleefd. Dus graag een beetje respect voor de strijd die mensen met anorexia dagelijks leveren. Leven met anorexia is 24/7 strijden. Want als je stopt met knokken overleef je het niet.
Wat is anorexia echt
Als je het mij vraagt, is anorexia een manier om controle te hebben. Controle over emotie, angsten en gevoelens. Het verdoofd alles en geeft je een onoverwinnelijk gevoel. Bij de ziekte ontstaat er een stem in je hoofd die jouw gezonde verstand overruled en waarnaar je alleen nog maar kan luisteren. Als je dat niet doet, dan komt alle angst, verdriet en emotie omhoog en ontstaat er een paniek die niet te verdragen is. Je bent dus in de greep van de ziekte.
Het probleem van het overwinnen van anorexia is dat je niet alleen de ziekte moet overwinnen, maar ook de aanleiding. Het is een strijd die op meerdere vlakken gestreden moet worden. Anders is de kans op een terugval groot.
Na 10 jaar durfde ik het te vertellen
Mijn familie en enkele vrienden wisten van mij en mijn eetstoornis. Maar voor het gros hield ik het verborgen. Dit was niet makkelijk, want je kunt het zo gek niet verzinnen of het gaat gepaard met eten (of drinken). Maar ik heb geleerd een goede actrice te zijn.
De eerste keren dat ik het aan mensen vertelde, kwam het er half stotterend en snotterend uit. Het uitspreken van de woorden dat je anorexia hebt, was voor mij heel confronterend. Waarschijnlijk omdat ik het verborgen hield en zelf ook heel graag wilde geloven dat er niks aan de hand was. Mezelf voor de gek houden dat ik prima zo kon leven en gelukkig was. De reacties toen ik het vertelde waren zo hartverwarmend. Het feit dat ik geen dubbelleven meer te leven is zo bevrijdend. Ik kan gewoon open en eerlijk zijn en mensen houden rekening met mij. Ik hoef me niet meer een weg door het leven te acteren. Kan zijn wie ik ben. En nog belangrijker, niemand ziet mij als ‘degene met anorexia’. Ik ben nog altijd wie ik ben. Alleen dan wat minder mysterieus.