Leven met anorexia is leven met angst. Maar misschien is de angst voor de angst wel het meest beangstigende. Wat nou als je dit loslaat?
“Wat is het ergste wat er kan gebeuren?”
Deze vraag werd mij geregeld gesteld. Het antwoord heb ik nooit kunnen geven. Want ik weet het niet. Misschien is dat ook nog wel het frustrerende. Want waarom doe je dan zo moeilijk? Maar het is de angst voor de angst. De angst dat je het loslaten van de ziekte niet aankunt. Dat de paniek ondraaglijk is en dat je daar nooit meer uitkomt. Dat je nooit meer gelukkig zal zijn. Maar als je hier verder over nadenkt, weet je dat dat niet zo is. Iedereen die deze stappen heeft durven zetten, is eruit gekomen.
Wat blijft er van je over
Als de anorexia onderdeel is geworden van wie je bent, wat blijft er dan nog van je over als je hier afscheid van neemt? Wie ben je dan? Het afstand nemen van deze ziekte is een zoektocht naar je ware identiteit. Ik heb zelf 10 jaar lang in de greep van de ziekte geleefd en continu geschipperd tussen wat ik zelf zou willen en wat die anorexia wilde dat ik deed. Ik leefde een compromis van mijn eigen leven.
Word wie je bent
Ik probeer niet te worden wie ik was; een onbezorgd meisje dat voor zichzelf de hoogste broodjes hamburger opgebouwde. Ik probeer te ontdekken wie ik nu ben, met de ervaringen van deze ziekte.