Zonder jou ben ik beter af..
Wat er ook gebeurt; hoe bang, verdrietig of gekwetst ik ook ben, jij bent er altijd voor me. Een echte vriendin. Toch neem ik afscheid van je. Ik heb jou niet nodig om gelukkig te zijn. Je bent veel te streng voor me. Je schotelt me een paradijs voor die eigenlijk een hel is. Ik kies voor de gewone wereld. Soms zal die donker en beangstigend zijn, maar de zon zal er altijd weer gaan schijnen.
Ik heb je een naam gegeven. Ik vernoem je naar een vriendin van vroeger. Haar vriendschap was ook schijn.
Ze maakte me bang om fouten te maken. Gaf me het gevoel dat ik nooit leuk genoeg was. Dat doe jij ook. Je maakt mijn leven donker en eenzaam. Het wordt tijd voor jou om te gaan. Want ik heb je door. Je wilt niet dat ik andere vrienden heb. Het liefst heb je mij voor jou alleen. Want hoe kleiner mijn wereldje is, hoe afhankelijker ik van jou ben. Hoe meer troost ik bij je zoek. En hoe moeilijker het wordt om je weg te sturen.
Toch neem ik afscheid van je. Ik ben je dankbaar voor de troost die je me hebt geboden, maar weet dat zolang ik jou als vriendin heb, mijn echte verdriet nooit troost zal vinden. De veilige wereld die jij me biedt, is een donkere een eenzame wereld. Logisch dat ik in deze wereld niet gekwetst kan worden. Maar onbezorgd is deze wereld ook niet, want het geeft me een grote angst voor eten.
Vanaf nu zelf verder
Langzaam vervaagt jouw vriendschap. Ik hoor je wel, maar ik luister niet. Eerst schreeuwde je hard, nu ben je slechts een stem op de achtergrond. Ik mis je, echt waar. Maar ik kan niet naar jou terugkeren. Dat weet jij ook. Ik kies voor mezelf. Begraaf jou en bedank je voor de steun die je me gegeven hebt toen ik het nodig had.